پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

بخش کشاورزی را نمی توان صرفا بعنوان بخش تامین کننده غذا و امنیت غذایی در کشور شناخت. این بخش با برخورداری از ۶.۶درصد تولید ناخالص داخلی ، ۱۷.۷درصد اشتغال، ۵.۹درصد صادرات کلی کشور(حدود 25 درصد صادرات غیر نفتی)، تأمین کننده حدود ۸۰درصد مواد غذایی و 35 درصد مواد اولیه مورد نیاز صنایع کشور، حدود 18 درصد تولید ناخالص ملی و ...، جایگاه مهمی در اقتصاد کلان کشور دارد. اثرگذاری بخش کشاورزی در سه گانه امنیت غذایی ، اشتغال و خودکفایی منجر به تامین امنیت ملی، انکار ناپذیر است. این در حالی است که بدلیل سیاستگذاری های عموما نادرست، رشد سرمایه در بخش بشدت منفی بوده و ضعف مکانیزاسیون ، ضریب پائین بهره وری ، اشتغال ناقص ، ناکارآمدی در استفاده مناسب از نهاده های تولید، ضایعات بالا ، تولید گران مواد غذایی و مواردی همانند در آن کاملا مشهود است. در سیاست های کلی برنامه هفتم توسعه دو بند، تاکید خاص بر توسعه بخش کشاورزی و تامین امنیت غذایی و نظام مدیریت یکپارچه اب دارند.

سیاستگذاری را می‌توان مهمترین اقدام برای همسویی کلان برنامه‌های بخشی، بین‌بخشی و فرابخشی دانست. سیاستگذاری درست، نگاه یکپارچه و راهبردی به برنامه‌های مجزا و تخصصی داده و سبب می‌شود با نوعی هم بندی هم افزایي نظام برنامه‌ریزی مواجه گردیم. همچنین بستر برای هم‌سو‌سازی اولویت‌ها و نیازمندی‌های کشور با اقدامات و برنامه‌ها‌، فراهم می‌گردد. امر سیاستگذاری تا بعد از برنامه دوم توسعه‌، چندان مورد توجه قرار نگرفت و در برنامه سوم توسعه، زمزمه‌های توجه بدان آغاز گردید. در این بین، تعدد مراکز تصمیم‌گیری و ضعف در وحدت فرماندهی بخش کشاورزی، شرایط مناسبی را برای سیاستگذاری پایدار و پایدار سازی سیاستگذاری‌ها فراهم ننمود. ناگفته نماند که نگاه صنعت‌گرا و فنی متولیان برنامه‌ریزی کشور، بی‌تأثیر در این رخوت تاریخی نبوده است. همایش چهل سال سیاست‌گذاری در بخش کشاورزی: تجارب، آموزه‌ها و الزامات در تاریخ سوم اسفندماه 1401 توسط شورای انجمن های علمی کشور و با حمایت ویژه بانک پاسارگاد در محل دانشگاه خاتم در دو نشست تخصصی و حضور چهار وزیر ادوار کشاورزی و نیرو ، جمعی از معاونین وزیر و روسای سازمان های مرتبط با بخش کشاورزی، نمایندگان مجلس و اعضای هیات مدیره انجمن های علمی و سایر مدعوین، برگزار گردید.